බාඳුරා අසපුව ... !!



බවුන් වඩන්නට ..

සොයා ගිය අසපුව ..
ලේ මස් නහර ..
මටත් නොදැනිම ..
හූරා උරා ගත් ..
බාඳුරා අසපුවක් වූ කලෙක ..
බිහිවුන අතුරු ඵලයයි ..
බාඳුරා අසපුව ... !!


Saturday, June 30, 2012

වෙරෝනිකා මැරෙන්න තීරණේ කරයි .. !!

ජීවිතය නිමාකරගැනීමේ මොහොත දැන් එළඹ ඇති බව වෙරෝනිකා 1997 නොවැම්බර් 11 වෙනිදා තීරණය කළාය. තමන් විසූ කන්‍යාරාමයේ කුලී කාමරය සැලකිල්ලෙන් අස්පස් කර ඈ තාප යන්ත්‍රය නිවා දමා දත කට මැදගෙන ඇඳේ ඇලවුනාය .... !!

දැන් ඈ සියදිවි නසාගන්නේ, තමා ශෝකී දුක්බර ගැහැණියක නිසා නොවේ. නිරන්තර වූ මනෝභංගත්වයෙන් පීඩාවිඳි ගැහැණියක වූ නිසාද නොවේ. තමා මුලුමනින්ම සාමාන්‍ය පුද්ගලයෙක්යැයි ඈ විශ්වාස කලාය.මැරෙන්නට ගත් තීරණය පසුපස තිබුනේ අතිශය සරල හේතු දෙකකි.

මුල් හේතුව,
ඇගේ ජීවිතයේ හැමදෙයක්ම ඒකාකාරීය

දෙවන හේතුව වඩාත් දාර්ශනිකය,
ලෝකයේ සිදුවන බොහොමයක් දේ සිදුවන්නේ වැරදියටය. මේවා නිවැරදි කිරීමට ඇයට මගක් නැත. ඒ කල්පනාව ඇය තුල ඇතිකලේ සම්පූර්ණ බෙලහීන හැඟීමකි.

(ගාමිණී වියන්ගොඩ පරිවර්තනය කල පාවුලෝ කොයියෝ ගේ Veronica Decides to Die කෘතියෙන්)





මාසයකටත් වඩා දිගු නිහැඩියාවකින් පසු බඳුරා අසපුවේ අකුරු කොටන්නට පැමිණි මුත් ලියන්නේ මොනවාදැයි තවමත් මගේ සිතේ නැත. ලියන්නට දෙයක් නැති බව මොලය දන්වන නමුදු ඉල ඇට කූඩුව පුපුරාගෙන එලියට පනින්නට ගැහෙන හද මුකුත් නොලියා යෑමට ඉඩ දෙන්නේද නැත. මා තුලම වූ යුද්ධයකින් දිනන්නේ කවර පාර්ශවයද යන්න තවම නොදන්න මම ඇඟිලි වලට යතුරු පුවරුව පුරා ඉබාගතේ යන්නට ඉඩ දෙමි.. මේ සාහිත්‍ය නොවන්නේ ඒ නිසාය, මේ උත්කෘෂ්ට රචනයන් නොවන්නේ ඒ නිසාය.. මේ මගේ පටලැවුනු සිතිවිලි වල එකතුවක් පමනක්ම වන්නේ ඒ නිසාය ...

ඒකාකාරීත්වය ..

හැමදාම ගෙවෙන්නේ එකම දිනයදැයි සැක සිතෙන තරමට මා වෙලාගත් ඒකාකරීත්වය මා නරුමයෙකු කර හමාරය. අවුරුදු දස දහස් ගානක් පොළව යට වැළලි පොසිලයක් මෙන් මගේ ජීවිතය හැඟිම් දැනීම් වලින් තොරව ඝනීභනය වී හමාරය. පොසීලයට කලෙක ජීවිතයක් තිබුනා මෙන්ම, මටත් හුස්ම වැටුනු ජීවිතයක් අතීතයේ තිබුනු බව මතකය. හීන සතක් නොව හීන සත්ලක්ශයක් මත තැනූ විමනක් මත සිනාවෙන් සිටි යුගයක් මටද තිබුනා මතකය. ඒකාකාරීත්වය පිළිබඳ වගේ වගක් නැති, උදා වෙන හැම දවසක්ම වෙත විදාහල දෑතින් දුවගෙන ගිය අතීතයක් මගේ පොසීලභවනය වූ ජීවිතයට තිබුනා මතකය ...

එනමුත් ... තේරුම්ගත නොහෙන සිද්ධි සමුදායක් මැදින් ගල්පර බාධක වල හැපෙමින් කඳුලු සාගරයක හබල බිඳී අතරමං උනු දිවි ඔරුව.. කෑලි කෑලි වලට කැඩී බිඳී විසිරී ගියේ අද මා දවන ඒකාකරීත්වය තුල මුලු ජීවිතයම උන්ඩිකොට සිරගත කොටය.


උදෑසන අවදි වූ තැන් පටන් හැමදෙයක්ම හැම මොහොතකම හැම පිකෝ තත්පරයක්ම ඒකාකාරීය. රැකියාවට යන්නට සාරිය ඇඳ ගැනීම, ඒ සටනේදී ඇතිවන දෙබස්.. එතනින් රැකියාවට පිටත් වීම.. මඟ දිගට සියලු දේ හිසරදය හැදෙනතරමට ඒකාකාරිය. කොටින්ම, රැකියාවට යන මඟේ ඇති ගුවන් පාලම මත සිටින හිඟන්නන් තිදෙන සිටින තැනද අවසාන දශමස්ථාන තුනට නිවැරදිව ඒකාකාරිය. පළමුවැනි සිගන්නිය.. පළමු හැරුම ලඟ වැටේ කම්බි කූරු දෙකකට මෙහායින් හරියටම තුන්වෙනි කම්බියට පිට දීගෙන .. දෙවන සිගන්නා (අතක් අහිමී) පාලමේ වැටේ කොනටම වෙන්න ඉතිරී වී ඇති එකම අත පසුකරයන්නන් වෙන පාගෙන.. අන්තිම සිගන්නා පහලට බසින දෙවන පඩිය ලඟ දකුනු පැත්තේ මුල්ලට වන්නට ... ඇයි අඩුමතරමින් ඔවුන්ටවත් වෙන වෙන තැන් වල ඉන්නට බැරි යැයි මට සිතෙන වාර ගනන අනන්තය. 

මග දිගට මිනිස්සු කියන හැම දෙයම, උදේ නිවසින් ගිය පසු නිවසට එන තෙක් හැම දෙයක්ම... නිවසට පැමිනි පසු නින්දට යන තෙක් හැමදේම.. නිදා ගත් පසු අවදිවන තුරු හැමදේම .... කොටින්ම මුලු ජීවිතයම එකම එකම එකම තැන කැරකෙන සෙක්කුවක් මිස අන් කිසිවක් නොවේය ... මා වට කොටගත් මිනිස්සු සිනාසෙති.. කති .. බොති.. ජීවත් වෙති ... මම ඒ දෙස ඔහේ බලා සිටිමි.. සිනාවෙන්නට මතක නැත.. හඩන්නටද මතක නැත ... අනිච්චානුගව වන දෙයක් නිසා හුස්ම නම් එකක් පසුපස එකක් රිද්මයට වැටෙයි.. හුස්ම වැටෙන තෙක් හදවත දිවෙයි.. හදවත දිවෙනතෙක් මොළය පණපිටිනි ... මොලය පනපිටින් සිටිනතාක් කල් මම පණ පිටිනි .... 

වෙරෝනිකා මැරෙන්නට තීරනය කලාය ...
ජීවිතය අවුරුදු පහකින් ඉදිරියට හෝ පසුපසට ගෙනයාමේ අවකාශයක් නැත්නම් ... 
එකම දිනය හැමදාම ගෙවනවාට වඩා ... 
මමද ඒ මගේ යමි ..